Spokojnie być nie może – krzyż zostaje

Cały ten spektakl nie miał by miejsca, gdyby nie olbrzymia złość dręcząca polityków zarówno partii rządzącej jak i opozycji. Delikatność sprawy wymagała przede wszystkim uszanowania zarówno tych którzy krzyż chcą zostawić, jak i tych którym ten krzyż przeszkadza. Wyjść z tej sytuacji było tak dużo, że nie zdecydowano się na żadne z nich. Wina leży raz po stronie premiera, dwa prezydenta elekta, trzy prezydenta miasta, cztery Kościoła katolickiego, pięć opozycji.

Naprawdę można było spokojniej.

1. Pozostawić krzyż, do czasu postawienia symbolicznego pomnika. Prosili o to politycy opozycji, zgodzili się na przeniesienie – „krzyżem nie walczyli”. Pomysł upamiętnienia, zarówno ofiar katastrofy jak i symboliki solidarności, jakoś przepadł.
2. Uroczyście w pochodzie(procesji), na którym czele widzielibyśmy rodziny ofiar tragedii, przenieść krzyż na miejsce godne.


Komunizm wraca, użycie gazu w tłum „fanatyków”. Poczekajmy, wieczorami podobno usuwało się krzyże.